Teatr Centralny

Na początku rzecz prosta. Światło na języku, w gardle, przełyku, tchawicy… ultradźwięki, promienie i wszech-penetrujące fale. A potem labirynt jelitowych arterii, trawienny wielkomiejski gwar, szczęśliwa endoproteza – ciąża - i oceaniczne potwory w przebłysku podświadomości. We wnętrzu ciała jest wszystko - obnażona myśl, poczęte słowo, nienarodzone uczucia.. mnogie, urojone, pozamaciczne. Wszelkie. Chciane i niechciane. Wyszczerzone zęby, dojrzewające powoli mleko i szerokie biodra gotowe do połogu, obnażone w zdecydowanej gotowośc
 

ONA– gipsowa statua, tasiemiec w formalinie, rekwizyt z muzeum naturalnej historii codzienności. Eksponat pokryty żylakami, jak wydrukiem z życia w piśmie węzełkowym, opuchniętym i nabrzmiałym białą limfą. ONA - endosymbioza i psychodrama trzewi. JEJ droga w czasie jest zawsze wewnątrz-tkankowa, podskórna. Połyka sondę i ogląda wnętrze swojego ciała – bezwstydny porost przez pączkowanie. Rozwiązłość anatomicznej ciekawości. Czy zaowocuje zapłodnieniem czy zatruciem pokarmowym?  Wydali czy zrakowacieje?