KONFRONTACJE Z KLASYKĄ

Kino Studyjne „Chatka Żaka” ● DKF „Bariera” ● Stowarzyszenie Filmowe CinéEuropa

PISF ●  VIVARTO 

zapraszają  na przegląd filmowy

KONFRONTACJE Z KLASYKĄ

31.05-12.06.2010 

     Na przełomie maja i czerwca Kino Studyjne „Chatka Żaka” zaproponuje niezwykły przegląd filmowy – KONFRONTACJE Z KLASYKĄ.

     Już  przy tegorocznych Studenckich Konfrontacjach Filmowych nosiliśmy się  z zamiarem dołączenia do ich programu kilku dodatkowych tytułów z klasyki kina. Nadarzyła się jednak okazja, by znacznie poszerzyć propozycję przeglądu filmów dla historii kina najbardziej znaczących. I tak oto, w programie KONFRONTACJI Z KLASYKĄ znalazło się 14 tytułów. Wśród nich widnieją:

• CASABLANCA – jeden z najsłynniejszych melodramatów w historii kina
• ZABRISKIE POINT – jeden z najgłośniejszych i najbardziej kontrowersyjnych manifestów rewolucji obyczajowej w Stanach Zjednoczonych
• BUTCH CASSIDY I SUNDANCE KID – western z Paulem Newmanem i Robertem Redfordem w rolach głównych, ukazujący zmierzch amerykańskiego snu o ziemi obiecanej na Dzikim Zachodzie
• Spotkanie z Charliem Chaplinem – pokażemy aż 3 tytuły komika wszechczasów (BRZDĄC, DYKTATOR, GORACZKA ZŁOTA)
• GABINET DOKTORA CALIGARI – najsłynniejszy film niemieckiego nurtu ekspresjonistycznego
• BONNIE I CLYDE – historia najgłośniejszej w dziejach kina pary rabusiów
• OSTATNIE TANGO W PARYŻU – skandal obyczajowy ilustrujący historię sadomasochistycznego związku seksualnego podstarzałego Amerykanina i młodej Francuzki z Marlonem Brando w roli głównej
• PÓŁ ŻARTEM, PÓŁ SERIO – jedna z najzabawniejszych komedii w historii X Muzy z Marylin Monroe na pierwszym planie.

 

     Przegląd rozpocznie się 31 maja filmem OBYWATEL KANE w reż. Orsona Wellesa i zakończy dwoma projekcjami 12 czerwca.

     Już  wkrótce ruszy sprzedaż karnetów na całość przeglądu, które będzie można nabywać w kasie kina w cenie 50 PLN.

31.05.2010 poniedziałek	18.00	OBYWATEL KANE reż. Orson Welles USA 1941 (119 min)
1.06.2010 wtorek	18.00	ZABRISKIE POINT reż. Michelangelo Antonioni USA 1970 (110 min)
2.06.2010 środa	18.00	400 BATÓW reż. François Truffaut Francja 1959 (98 min)
3.06.2010 czwartek	17.30	GORĄCZKA ZŁOTA  reż. Charles Chaplin USA 1925 (90 min)
	19.30	BUTCH CASSIDY I SUNDANCE KID reż. George Roy Hill USA 1969 (110 min)
4.06.2010 piątek	20.00	POCIĄGI POD SPECJALNYM NADZOREM reż. Jiři Menzel Czechosłowacja 1966 (92 min)
6.06.2010 niedziela	16.00	PÓŁ  ŻARTEM, PÓŁ SERIO reż. Billy Wilder USA 1959 (120 min)
	18.30	LAMPART reż. Luchino Visconti Włochy/Francja 1963 (183 min)
7.06.2010 poniedziałek	18.00	BONNIE I CLYDE reż. Arthur Penn USA 1967 (111 min)
8.06.2010 wtorek	19.00	BRZDĄC reż. Charles Chaplin USA 1920 (60 min)
9.06.2010 środa	18.00	CASABLANCA reż. Michael Curtiz USA 1943 (102 min)
10.06.2010 czwartek	17.30	DYKTATOR reż. Charles Chaplin USA 1940 (126 min)
12.06.2010 sobota	18.00	GABINET DOKTORA CALIGARI reż. Robert Wiene Niemcy 1920 (65 min)
	19.30	OSTATNIE TANGO W PARYŻU  reż. Bernardo Bertolucci Włochy/Francja 1972 (129 min)

OBYWATEL KANE (Citizen Kane)

reż.: Orson Welles

scen.: Herman J. Mankiewicz, Orson Welles

zdj.: Gregg Toland

muz.: Bernard Herrmann

w.: Orson Welles (Charles Foster Kane), Dorothy Comingore (Susan Alexander), Joseph Cotten (Jedediah Leland), Everett Sloane (Bernstein)

prod.: USA 1941 (119 min) 

     Filmowy debiut Orsona Wellesa, najbardziej uhonorowane dzieło w historii X Muzy, od dnia premiery obnosi stygmaty geniuszu. W pałacu Xanadu umiera multimiliarder Charles Foster Kane. Ostatnie wypowiedziane przez niego słowo to „różyczka”. Reporter kroniki filmowej postanawia odkryć znaczenie zagadkowego słowa, w nadziei że stanowi ono klucz do kariery i życia Kane’a. Prawda o nim okazuje się bardziej złożona, a portret jaki wyłania się z relacji osób, z jakimi się zetknął – niejednoznaczny.

     Dzięki zastosowanym nowatorskim środkom wyrazu (głębia ostrości, mistrzowski montaż, swobodne potraktowanie filmowego czasu) „Obywatel Kane” uchodzi po dziś dzień za kamień milowy w historii kina. 

ZABRISKIE POINT

reż.: Michelangelo Antonioni

scen.: Michelangelo Antonioni, Franco Rosetti, Sam Shepard, Tonino Guerra, Clare Peploe

zdj.: Alfio Contini

muz.: PINK FLOYD, Jerry Garcia, Roy Orbison

w.: Mark Frechette (Mark), Daria Halprin (Daria), Rod Taylor (Lee Allen)

prod.: USA 1970 (110 min) 

     Rewolta studencka 1968 roku oraz erupcja ruchu hipisów są tematem filmu włoskiego mistrza. Student oskarżony o zabicie policjanta podczas uniwersyteckiej demonstracji, porywa turystyczny samolot i ucieka do Doliny Śmierci. Dociera tam również dziewczyna, uciekająca przed pułapkami mieszczańskiej egzystencji. Znalazła tu także swoje miejsce komuna hipisów, śmiało wcielająca w życie hasło „wolnej miłości”. Pośród nich właśnie, nowo przybyła para chce na nowo odnaleźć zagubione wartości: wolności i miłości. Niedługo wszak będą się nimi cieszyć, w obliczu apokalipsy jaką wieszczy ich światu Antonioni. Jeden z najważniejszych, obok „Easy Ridera” i „Hair”, manifestów pokolenia dzieci-kwiatów. 

400 BATÓW (Les Quatre cents coups)

reż.: François Truffaut

scen.: François Truffaut, Marcel Moussy

zdj.: Henri Decaë

muz.: Jean Constantin

w.: Jean-Pierre Léaud (Antoine Doinel), Claire Maurier (matka), Albert Rémy (ojczym), Patrick Auffay (René)

prod.: Francja 1959 (98 min)

Nagroda za reżyserię na MFF w Cannes ‘1959 

     Jedno z arcydzieł francuskiej „nowej fali”. Portret trzynastoletniego chłopca, niechcianego dziecka z domu, gdzie nie pielęgnuje się rodzinnych uczuć. Ciąg pechowych dla niego okoliczności powoduje ucieczkę z rodzinnego gniazda. To początek wielkiej eskapady, której celem jest nigdy nie widziane przez chłopca morze. Ucieczka kończy się wprawdzie nie tam, dokąd zmierzał, a w zakładzie poprawczym – ale Antoine nie da sobie tak łatwo odebrać marzeń. W tej prostej historii Truffaut potrafił obejść się zarówno bez napiętnowania kogokolwiek, jak i bez melodramatycznych chwytów. 

GORĄCZKA ZŁOTA (The Gold Rush)

reż.  i scen.: Charles Chaplin

zdj.: Roland Totheroh, Jack Wilson

muz.: Charles Chaplin

w.: Charles Chaplin (Charlie), Mack Swain (“Big” Jim McKay), Tom Murray (“Black” Larsen), Georgia Hale (Georgia)

prod.: USA 1925 (90 min) 

     Chaplin w rozkwicie swego geniuszu. Środowisko poszukiwaczy złota na Alasce jest tylko tłem dla kolejnego wariantu Chaplinowskiej opowieści o życiowym nieudaczniku. Charlie-tramp z godnością przyjmuje zgotowane mu przez los niepowodzenia i nie tracąc nigdy nadziei na odmianę pisanego mu przeznaczenia, osiąga w końcu sukces na miarę swoich skromnych marzeń.

     Chaplin po mistrzowsku zmienia nastroje: w jego filmie komedia sąsiaduje z dramatem, a śmiech często przechodzi we wzruszenie (niezapomniany taniec bułeczek!). Jego bohater, o duszy wiecznego tułacza, stał się dzięki temu jeszcze bardziej bliski widzom, których zagubienie w nowym, obcym świecie tak przejmująco wyrażał. 
 

BUTCH CASSIDY I SUNDANCE KID (Butch Cassidy and the Sundance Kid)

reż.: George Roy Hill

scen.: William Goldman

zdj.: Conrad Hall

muz.: Burt Bacharach

w.: Paul Newman (Butch Cassidy), Robert Redford (Sundance Kid), Katherine Ross (Etta Place)

prod.: USA 1969 (110 min)

Oscary ‘1969 za scenariusz oryginalny, zdjęcia, muzykę  i piosenkę („Raindrops Keep Fallin’  on My Head”) 

     George Roy Hill nie przejął się zbytnio uświęconym kanonem narodowego gatunku – westernu. Jak wielu jego poprzedników przywołuje na ekranie legendarne postacie z dziejów Dzikiego Zachodu, ale nie traktuje ich ze śmiertelną powagą. Wyjęci spod prawa Butch i The Kid są postrachem banków i linii kolejowych Union Pacific. Tyle, że ich czas bezpowrotnie minął. Ameryka wkracza w dwudziesty wiek, czas anarchicznej wolności na pionierskiej „ziemi obiecanej” definitywnie się kończy, a konie są zastępowane przez samochody. Roy Hill patrzy na koniec pewnej epoki z dystansem i przymrużeniem oka. 

POCIĄGI POD SPECJALNYM NADZOREM (Ostřé sledované vlaky)

reż.: Jiři Menzel

scen.: Jaromir Šofr

muz.: Jiři Šust

w.: Václav Neckář (Miloš Hrma), Josef Somr (Hubička), Jitka Bendová (Masza)

prod.: Czechosłowacja 1966 (92 min)

Oscar ‘1967 dla najlepszego filmu zagranicznego 

     Wielkie kino według prozy Bohumila Hrabala. II wojna światowa powoli zbliża się do końca. Milosz Hrma rozpoczyna swoją pierwszą  pracę na małej stacyjce kolejowej, gdzie życie toczy się spokojnie, mimo zbliżającego się frontu. To, co zaprząta uwagę pracowników stacji, dzieje się poza wielką historią: naczelnik stacji hoduje gołębie, dyspozytor uwodzi kobiety, a Milosz próbuje zdobyć śliczną Maszę... 

PÓŁ ZARTEM, PÓŁ SERIO (Some Like It Hot)

reż.: Billy Wilder

scen.: Billy Wilder, I.A.L. Diamond

zdj.: Charles Lang

muz.: Adolph Deutsch

w.: Jack Lemmon (Jerry alias Daphne), Tony Curtis (Joe alias Josephine), Marilyn Monroe (“Sugar Kane” Kowalczyk)

prod.: USA 1959 (120 min)

Oscar ‘1959 za kostiumy 

     Jedna z najlepszych komedii w historii kina. Chicago, rok 1929. Dwaj muzycy, Jerry i Joe, są przypadkowymi świadkami słynnej masakry w dniu św. Walentego. Uciekając przed mafią przebieraja się za kobiety i – jako saksofonistka Josephine i kontrabasistka Daphne – przyłączają się do damskiej orkiestry. Nikt jednak nie mógł przewidzieć, że Joe zakocha się w Marilyn Monroe, zaś Jerry stanie się obiektem zalotów zakochanego po uszy milionera.

     Brawurowa komedia, pełna staroświeckiego uroku, nawiązująca wyraźnie do najlepszych osiągnięć slapstickowej tradycji. 

LAMPART (Il gattopardo)

reż.: Luchino Visconti

scen.: Suso Cecchi D’Amico, Pasquale Festa Campanile, Enrico Medioli, Massimo Franciosa, Luchino Visconti

zdj.: Giuseppe Rotunno

muz.: Nino Rota

w.: Burt Lancaster (książę Fabrizio Salina), Claudia Cardinale (Angelica Sedara / Bertina Sedara), Alain Delon (Tancredi Falconeri)

prod.: Włochy/Francja 1963 (183 min)

Złota Palma na MFF w Cannes ‘1963 

     Adaptacja wybitnej powieści Giuseppe Tomasi di Lampedusy. Visconti obserwuje  narodziny i klęskę plebejskiego mitu Garibaldiego oczami sycylijskiego arystokraty. Historycznie biorąc jest to pamflet na XX-wieczną burżuazję, wkraczającą właśnie na arenę polityczną i niewahającą się poświęcić wodza, gdy przestał być potrzebny. Ale nie lekcja historii jest tu ważna, raczej jej przełamywanie się w świadomości starego, mądrego człowieka, który widzi jak dzieje się ona na jego oczach i na swój sposób przeżywa zbliżającą się starość, a także nieuchronne przemijanie jego świata. 

BONNIE I CLYDE (Bonnie and Clyde)

reż.: Arthur Penn

scen.: David Newman, Robert Benton

zdj.: Burnett Guffey

muz.: Charles Strouse

w.: Warren Beatty (Clyde Barrow), Faye Dunaway (Bonnie Parker), Michael J. Pollard (Clarence W. Moss), Gene Hackman (Buck Barrow), Estelle Parsons (Blanche Barrow)

prod.: USA 1967 (111 min)

Oscary ‘1967 za drugoplanową rolę  kobiecą (E. Parsons) i zdjęcia 

     Kontrowersyjna wersja historii pozbawionej skrupułów bandyckiej pary napadającej na banki w latach 30. Arthur Penn nadał swemu filmowi formę  romantycznej gangsterskiej ballady, a nieszablonowa uroda i wdzięk tytułowych bohaterów, ich samotność, życie w ciągłej ucieczce, wreszcie gwałtowna śmierć – zjednały im przychylność i sympatię widzów. Ukazując parę przestępców jako współczesnych „świętych”, poprzez przekorną inwersję twórca oskarżył społeczeństwo, jego instytucje i normy, których funkcjonowanie zgodnie z prawem jest nieskończenie bardziej groźne dla indywidualnego ducha wolności niż bandyckie ekscesy Bonnie i Clyde’a. Do tego unurzał swój film w estetyce gwałtu i szoku. 

BRZDĄC (The Kid)

reż.  i scen.: Charles Chaplin

zdj.: Roland Totheroh

muz.: Charles Chaplin

w.: Charles Chaplin (Charlie), Jackie Coogan (brzdąc), Edna Purviance (matka)

prod.: USA 1920 (60 min) 

     Niezapomniany duet: Charlie-włóczęga i przygarnięty przez niego dzieciak, chwyta się wszelkich sposobów aby przeżyć kolejny dzień. Wrogiem w otaczającym ich świecie są nie tylko groźne wyglądający policjanci, ale także filantropijne damy z opieki społecznej. Pomysłowość Charliego i desperacja, z jaką walczy w obronie dziecka, muszą jednak przynieść upragniony „happy end”. 

CASABLANCA

reż.: Michael Curtiz

scen.: Julius J. Epstein, Philip G. Epstein, Howard Koch

zdj.: Arthur Edeson

muz.: Max Steiner

w.: Humphrey Bogart (Rick Blaine), Ingrid Bergman (Ilsa), Paul Henreid (Victor Laszlo), Claude Rains (szef policji)

prod.: USA 1943 (102 min)

Oscary ‘1943 za najlepszy film, reżyserię  i scenariusz 

     Filmowy evergreen, jeden z nieśmiertelnych melodramatów w historii kina. Podczas wojny Casablanca pełniła rolę azylu dla uciekinierów z Europy oraz ludzi prowadzących podejrzane interesy. W Café Americaine spotykają się wszyscy. Jej właściciel, Rick, załatwia amerykańską wizę członkowi francuskiego ruchu oporu. W jego żonie rozpoznaje kobietę, z którą kiedyś miał w Paryżu romans. Dawne uczucie odżywa, a kawiarniany pianista Sam będzie grał w nieskończoność melodię „As Time Goes By” – wspomnienie tamtej miłości... 

DYKTATOR (The Great Dictator)

reż.  i scen.: Charles Chaplin

zdj.: Karl Struss, Roland Totheroh

muz.: Charles Chaplin

w.: Charles Chaplin (fryzjer Harü Tondadoz / dyktator Adenoid Hynkel), Paulette Goddard (Hannah), Jack Oakie (Benzino Napaloni)

prod.: USA 1940 (126 min) 

     Chaplin sięga po satyrę polityczną, by wyrównać osobiste porachunki z Hitlerem. Skromny fryzjer traci pamięć na froncie I wojny światowej. Kiedy do władzy dochodzi dyktator Hynkel, fryzjer znajdzie się wśród osób prześladowanych. Ratuje go niezwykłe fizyczne podobieństwo do dyktatora, co dla ludzkości może mieć wręcz zbawienne skutki. 
 

GABINET DOKTORA CALIGARI (Das Kabinet des Doktor Caligari)

reż.: Robert Wiene

scen.: Carl Mayer, Hans Janowitz

zdj.: Willy Hameister

w.: Werner Krauss (dr Caligari / dyr. szpitala psychiatrycznego), Conrad Veidt (Cesare), Lil Dagover (Jane Olsen)

prod.: Niemcy 1920 (65 min) 

     Sztandarowe dzieło niemieckiego ekspresjonizmu. W fantastycznej opowieści o prowincjonalnym hipnotyzerze, doktorze Caligari, w dzień występującym jako sztukmistrz na jarmarku, nocami zaś, wysyłającym swoje medium z poleceniami dokonywania tajemniczych zbrodni, miało zostać zawarte współczesne, ostrzegawcze przesłanie. Ale nie tyle ono, co rewelacyjne rozwiązania plastyczne (scenografia podkreślająca halucynacyjny obraz rzeczywistości), przesądziły o znaczącym miejscu tego filmu w historii sztuki filmowej. 

OSTATNIE TANGO  W PARYŻU (Ultimo tango a Parigi)

reż.: Bernardo Bertolucci

scen.: Bernardo Bertolucci, Franco Arcali

zdj.: Vittorio Storaro

muz.: Gato Barbieri

w.: Marlon Brando (Paul), Maria Schneider (Jeanne), Jean-Pierre Léaud (Tom)

prod.: Włochy/Francja 1972 (129 min) 

     Jeden z najgłośniejszych skandali obyczajowych w historii kina. Bohaterowie filmu, starzejący się Amerykanin i młoda Francuzka, spotykają  się przypadkiem w pustym mieszkaniu w Paryżu. I nic o sobie nie wiedząc, decydują się na sadomasochistyczny związek seksualny, który staje się dla nich zachętą do przekraczania kolejnych barier. Prezentując związek oparty na niemal zwierzęcej seksualności, Bertolucci tworzy dramat uczuciowej destrukcji.