HASTA LA VISTA!, reż.: Geoffrey Enthoven, scen.: Pierre De Clercq, Mariano Vanhoof, zdj.: Gerd Schelfhout, muz.: Meuris, Papermouth, w.: Charlotte Timmers (brunetka), Roos Van Vlaenderen (blondynka), Robrecht Vanden Thoren (Philip), Karel Vingerhoets (ojciec Philipa), Katelijne Verbeke (matka Philipa), Xandra Van Welden (klucznica), Tom Audenaert (Jozef), Gilles De Schrijver (Lars), Tuur De Weert (Roger), Ivan Pecnik (Theo), prod.: Belgia 2011 (115 min). Grand Prix na MFF w Valladolid ’2011; Grand Prix oraz nagroda publiczności na MFF w Montrealu ’2011; nagroda publiczności na MFF w Karlowych Warach ’2012.
To smutna komedia, podobnie jak „Nietykalni”. Na przemian śmiejemy się i wzruszamy. Ale zarówno śmiech jak i wzruszenie nie są płytkie. Trzej niepełnosprawni chłopcy i ich rodzice, pielęgniarka Claude – to my, znajdziemy siebie w tych postaciach, wystarczy popatrzeć i pomyśleć.
Całkowicie sparaliżowany Philip porusza tylko głową i jest uzależniony od wózka inwalidzkiego; Lars, sympatyczny blondyn, choruje na raka mózgu, guz systematycznie się powiększa, paraliż objął już nogi, ma świadomość, że niedługo umrze; najstarszy Josef, jest niewidomy i trochę zdziecinniały. Chcą spełnić swoje marzenie: wyruszyć w szaloną podróż do Hiszpanii, bez rodziców, najwyżej z kierowcą, pełniącym jednocześnie rolę opiekuna. Wyrwać się z czterech ścian, uciec od wielkiej miłości rodzicielskiej, która wydaje się im nadopiekuńcza, przeżyć wielką przygodę, także seksualną, znaleźli bowiem w Internecie adres domu publicznego dla takich jak oni. Stracić zatem dziewictwo w wielu wymiarach – oto ich marzenie. Film od tego momentu zmienia się w wielką przypowieść o przyjaźni, która nie toleruje żadnej dwulicowości. To przyjaźń między chłopakami, której najbardziej przejmującym aktem jest końcowy krzyk rozpaczy Philipa. Krzyk bezradności i bólu, zawsze szczególnie dojmujący wtedy, gdy tragedia dotyka człowieka tuż po zwycięstwie nad sobą.
Ks. Andrzej Luter – KINO 7-8/2012
poleca:
Lublin - imprezy, koncerty, informacje
